เพื่อนกิน

ขอบ่นหน่อยเห้อ เรื่องไอ้เพื่อน...
เพื่อนที่ตกลงคบกันไปคบกันมา ไม่รู้ว่ามันรักกันจริง หรือมันรักผลประโยชน์พลอยได้กันแน่
หมายเหตุ:ไดหน้านี้ไม่ได้ตั้งใจจะเอาเพื่อนมานินทาหรืออย่างไร
แค่อยากบ่น เป็นอีกหนึ่งมุมของอารมณ์ที่เบื่อ เหนื่อยและเซ็งเท่านั้น

ไอ้เพื่อนคนนี้ ในที่นี้ผมขอเรียกมันว่า"ที"แล้วกัน
ทีเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่สมัยยังเด็ก ความสัมพันธ์นั้น ผมถือว่ามันก็เป็นพี่น้อง โตมาด้วยกัน เรียนหนังสือมาด้วยกัน
ด้วยความที่ทีเป็นทอมเหมือนกัน ชอบอะไรเหมือนๆกัน ผมจึงสนิทกับทีมากๆ

มาพักหลัง ผมไม่รู้ว่าทีเปลี่ยนไปเพราะตามวัยหรือสังคมที่มันอยู่
พักหลังๆนี่อะไรๆมันชักยังไง หลายๆอย่างทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า
เออ...หรือมึงคบกะกูเพราะผลประโยชน์กันแน่หนอ?
ทุกครั้งที่ผมจมอยู่ในความคิดนี้ ผมจะรีบเลิกคิด และโกรธตัวเองอยู่เสมอว่า
เฮ้ยมัยไม่จริงหรอก มึงน่ะคิดมากเกินไปแล้วไอ้ลิง มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก
แต่ผมเริ่มเปลี่ยนความคิด หลังจาก2เหตุการณ์นี้

ช่วงเทษกาลตรุษจีน
ทีมาเลียบๆเคียงๆถามถึงของสิ่งหนึ่งของผมที่ไม่ได้ใช้แล้ว
พูดประมาณว่า เออ กูขอผ่อนได้ไหม กูจำเป็นใช้จริงๆ ยังงั้นยังงี้
ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานานมาก ผมไม่คิดจะอยากได้เงินอะไรจากมันหรอก ให้ได้ก็ให้
ถือว่าช่วยๆกันไป...

มาถึงวันที่ผมจะส่งของไปให้ ผมนึกขึ้นได้ เออเฮ้ย มันยังไม่ได้คืนเงินกูนี่หว่า
เงินก้อนนี้ไม่ได้มากมายอะไรหรอกนะครับ แต่ผมคิดแค่ว่า เออ ให้มันโอนมาคืน จะได้ถัวๆกันไป
ค่าของกูไม่คิด แค่เอาเงินตรงนี้มาจ่ายเป็นค่าส่งก็ได้เนอะ
ไอ้เพื่อนมันจะได้ไม่ลำบากใจที่ผมส่งของไปให้มันด้วย

วันนั้นวันตรุจีน
สิ่นสุดคำขอของผมนั้น มันทำเสียงหงุดหงิด และตอบกลับมาว่า
เฮ้ยมึง พูดเรื่องดีๆเหอะ วันนี้วันดี
เออ...กูผิดเองแหละที่ไปทวงเงินมึง
กูน่าจะรู้อยู่แล้วว่ามึงไม่จ่ายหรอก

หลังจากเรื่องนั้น..ผมเสียความรู้สึกกับเพื่อนคนนี้มาก
นี่เป็นจุดที่ผมฉุกคิดความคิดนี้ขึ้นมา
เออ..ตกลงมึงเป็นเพื่อนกะกู เพราะกูมีเงินใช่ไหม?(หมั่นไส้ หมั่นไส้)

เมื่ออ.ก่อน มันโทรมาอีก...เรื่องเดิมๆ
เฮ้ยมึง คุณนกยูงจะกลับมาจากเขมรใช่ไหม
กูฝากซื้อบุหรี่หน่อยสิ เอาCapriนะเว้ย หรือไม่ก็Esseiก็ได้

ผมฟังแล้วได้แต่ถอนหายใจ...
อืม..คำว่าฝากซื้อของมึงเนี่ย มันคือให้กูซื้อให้ และมึงจะไม่จ่ายเงินใช่ไหม
หลังจากนั้นมา มันโทรมาพูดเรื่องนี้กะผมทุกวัน
เฮ้ย บอกคุณนกยูงยัง อย่าลืมซื้อให้กูนะ ฯลฯ

ด้วยความที่รอบนี้คุณนกยูงกลับมาแบบฉุกละหุกมาก เธอจึงไปซื้อให้ไม่ทัน
เมื่อวานนี้ มันโทรมาอีก เฮ้ยคุณนกยูงกลับมายัง
แล้วซื้อบุหรี่มาให้กูป่าว

ผมตอบ ป่าววะ เพราะคุณนกยูงมาแบบกระทันหันมาก แวะไปซื้อไม่ทันจริงๆว่ะ มึงซื้อโร่อะไรไปก่อนแล้วกันนะเพื่อน
จากที่ก่อนหน้านี้เราคุยกันสนุกสนานไปตามเรื่อง...
สิ้นเสียงคำตอบของผมนั้น ทีทำเสียงไม่พอใจและเย็นชา
อ้าว แล้วเมื่อไหร่กูจะได้บุหรี่ล่ะเนี่ย
เออๆงั้นแค่นี้นะ

มาวันนี้กูรู้แล้ว
เรื่องคราวที่แล้วที่กูกะมึงทะเลาะกัน กูคิดไม่ผิด
มึงมันก็แค่เพื่อนกินคนนึงเท่านั้น