ปล่อยปลา...

สวัสดีวันอังคารนะครับ หายไปหลายวันเลย

ผมได้แวะเวียนเข้าเว็บleslaอยุ่เนืองๆ ด้วยความหวังว่ามันอาจจะใช้ได้แล้ว แต่พบว่าเว็บมันเจ๊งไปเลยอ่ะครับ คือเข้าอะไรไม่ได้เลย ใครเป็นเหมือนผมบ้างไหมคร้าบบบ

สงสัยความหวังที่เว็บจะกลับมาซะที มันคงเลือนลางจริงๆเนอะครับ T__T

อ่ะเข้าเรื่อง เนื่องด้วยวันนี้ยุ้ยจะบินกลับไปเรียนต่อแล้ว ผมจึงนึกคึกอยากทำบุญบ้างอะไรบ้างขึ้นมาครับ

คิดไปเรื่อยว่า เออ จะทำอะไรดีหนอ แถวที่ทำงานก็กันดารซะขนาดนั้น ไอ้ครั้นจะไปทำสังฆทานก็ดูจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่

เพราะคราวที่แล้วที่ไปทำมา ถังสังฆทานงี้ท่วมมมมกุฏิหลวงพ่อเลยล่ะครับ

คือ มันอาจจะเป็นเพราะว่า พระที่วัดนั้นน้อยด้วย ดังนั้น การที่จะไปถวายสังฆทาน แต่เราไม่รู้ว่าพระท่านจะได้ใช้หรือเปล่า มันก็ดูจะไร้ประโยชน์ไปอ่ะครับ ในความคิดผมนะ

พอดีเย็นวันนั้น..ฤกษ์งามยามดี ก่อนจะกลับบ้าน ผมแวะตลาดแถวที่ทำงานเพื่อจะซื้อขนมและหาอะไรทานก่อนกลับบ้านครับ

เดินฉวัดเฉวียนไปมา..ไปป๊ะกับแผงขายปลาแห่งหนึ่งครับผม

ในตอนแรกนั้น ผมไม่ได้คิดอะไรตั้งใจจะเดินผ่านไป เพื่อไปซื้อขนมที่อยู่อีกฟาก..

ทันใดนั้น แต๊น...

แผละ...

ปลาทับทิมตัวเขื่องตัวนึง โดดออกมาเต้นดิสโก้ ดัง พะพั่บพะพั่บ (เอ๊ะ คลับคล้ายคลับคลาเสียงอะไรฟระ 55)อยู่บนพื้น...

ในใจคิด โอ้แม่เจ้า อ้วนท้วนขนาดนี้ มึงยังมีแรงดีดดิ้นตัวเองออกมาจากบ่ออีกเรอะ

ภาพปลากรอบ บ่อปลาที่เกิดเหตุ...

หากโดดออกแล้ว ยังไม่ซวยมาก ไม่มีใครมาซื้อ ก็จะโดนจับมาพะงาบเช่นนี้..

ทันทีที่จบความคิด...คนขายท่าทางเป็นอาเจ๊หุ่นทรงเด็กสมบูรณ์ ใส่รองเท้าบู๊ท ท่าทางทะมัดทะแมงเหมือนขายปลามาแล้วสามร้อยสามสิบชาติเศษ เดินมาพร้อมกับ...

กระทืบบบบบบดังป๊าดดดดดดดดดดดดดดดด ลงไปที่ปลาทับทิมตัวนั้น....

ปลาทับทิมตัวนั้น แน่นิ่ง..(กรูเป็นปลานะคะ ไม่ใช่ญาติสายพันธุ์กูปรี โดนขนาดนี้ ไม่ไส้แตกก็ไม่ใช่ปลาแล้วค่ะ)

อาเจ๊ตือบะคนนั้น หันกลับไปหยิบตะกร้าใส่ปลา..

และหันมาตักปลาทับทิมผู้เคราะห์ร้ายตัวนั้น ชั่งกิโล ขายลูกค้าที่ยืนรอซื้ออย่างไม่ยินดียินร้ายอยู่ตรงนั้น...

ผมยืนอ้าปากค้าง..

โอ้โห... นี่แม่งฆ่าปลากันแบบนี้เรอะ ได้ใจวัยรุ่นโคตรพ่อโคตรแม่มึงเลยนะคะ บารมีจรืงๆ กระทืบเสร็จปุ๊บขายได้ปั๊บ

และไอ้คนซื้อ มันก็ซื้อหน้าตาเฉยเลยนะคะ อ้อ มื้อเย็นเมนูมันคงปลาตีนทอดกรอบ...

ผมยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้ปลาทับทิมตัวนั้น พลางคิดว่า มึงเอ๊ย ซวยไฉนขนาด ไปทำกรรมอะไรมาว๊า ชาติที่แล้วเกิดเป็นนักเลงเรอะ?

ผมยืนนิ่งอยู่ครึ่งนาที...ผมจึงได้ทราบความจริงว่า....

ไอ้ปลาทับทิมตัวนั้น มันโชคดีชิบหายแล้วต่างหาก ที่ได้ตายทรมานน้อยแบบนั้น

ลูกค้าคนใหม่เดินเข้ามา..ผมได้ยินเสียงแว่วๆพูดกับเอเจ๊คนขายว่า เอาปลาทับทิมตัวนึง ตัวกลางๆพอ ไม่ต้องใหญ่มาก

อาเจ๊คนนั้น หันหยิบตะกร้าตักปลาด้วยท่าทีมันคืออวัยวะที่33เช่นเคย และหันไปตักปลาทับทิมที่ยังเป็นๆอยู่ในบ่อ

ปลาทับทิมผู้โชคร้าย(กว่า)ตัวนั้น ขนาดเล็กกว่าตัวที่แล้ว และมันดิ้นพราดๆด้วยความตกใจอยู่ในตระกร้า...

ทันใดนั้น... อาเจ๊โยนนนนนปลาทับทิมผู้น่าสงสารตัวนั้น ไปให้ผู้ช่วยที่มีหน้าที่ขอดเกล็ดปลา ปลาทับทิมตกลงพื้นดังตุ๊บบเบ้อเริ่ม...

ในใจคิด เออ เค้าคงจะสับหัวมันให้ตายล่ะมั้ง...

แต่มันไม่ใช่เลยครับ....

ผู้ชายคนนั้น ทำไงกับปลาผู้น่าสงสารตัวนั้นรู้ไหมครับ

แกหยิบเอาปลาขึ้นมาจากพื้น ปลาก็ดิ้นพราดๆๆๆๆๆในมือ และ...

แกลงมือเอาเครื่องมือ(ไม่รู้เรียกว่าอะไร) ขูดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเกล็ดปลาตัวนั้น ทั้งๆที่มันยังเป็นๆอยู่

ปลาทับทิมตังนั้นดิ้นพราดๆสุดแรงเกิด...

หลังจากที่เวลาแห่งความทรมานหมดลง ปลาทับทิมตัวนั้น แดงเถือกกกไร้เกล็ด นอนพะงาบๆอยู่ในมือ ตางี้แดงเถือก...

หากมันร้องไห้ได้ มันก็คงร้องไห้อยู่ล่ะครับ

หลังจากนั้น ผู้ชายคนนั้นก็เอาปลาทับทิมตัวนั้น ใส่ลงในถุง ให้ลูกค้าไป...

ใจผมประหวัดคิดไปแทนปลาทับทิมตัวนั้น...

นี่ก็ไม่รู้ว่าถ้ามันไม่ตายก่อนไปถึงบ้าน มันจะตายทรมานกว่านี้ไหม

มันอาจจะโดนทอด นึ่ง ปิ้ง ทั้งเป็นก็ได้ ฯลฯ

ขณะนั้น ผมยังยืนช็อคกับฆาตกรรมอันโหดร้ายที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า และเหลือบไปเห็นพี่คนขายอีกคนนึง กำลังสาละวนทำอะไรซักอย่างอยู่ปลาในตะกร้า

ผมยืนพิจารณา และพบว่าตะกร้าใบนั้นเป็นตะกร้าใส่ปลาดุกครับ..

พี่คนขายคนนั้น ค่อยๆหยิบปลาดุกออกมาจากตะกร้าทีละตัว และเอาเข็มอะไรไม่รู้จิ้มไปทีหัวของปลาดุก

ผมว่าวิธีนี้ดีกว่านะครับ ปลาเหมือนจะม่องเท่งไปง่ายกว่า เพราะว่าจิ้มทีเดียว ปลามันก็แน่นิ่งไปเลย

เกิดเป็นปลาดุก มีวาสนามากกว่าปลาทับทิมว่างั้นเถอะ...

ด้วยกรรมดีของปลาดุกในตระกร้านั้นหรืออะไรก็ไม่ทราบ ผมโพล่งออกไป...

พี่ครับ ตะกร้านั้น เท่าไหร่ครับพี่

อาเจ๊ตือบะคนนั้น เดินฉับๆเข้ามาดูทื่ตะกร้า

โหน้อง หลายตัวอยู่พี่ว่านี่น่าจะสิบโล

น้องจะเอากี่ตัวล่ะ

เอ่อ ผมอยากเหมาหมดนั่นเลยอ่ะครับ จะเอาไปปล่อย

โอเค งั้นพี่คิดน้องสี่ร้อยแล้วกัน เอาไปให้หมดเลย มันจะได้ดีใจ

สิ้นสุดประโยคนี้ อาเจ๊ยิ้มอย่างมีเมตตาให้ผมหนึ่งที.. ทำให้ผมคิดได้ว่า

เออมันก็เป็นอาชีพล่ะเนอะ มันไม่ใช่ว่า เค้ามีจิตใจโหดร้ายหรืออะไร..

ปัญหาที่ตามมาคือ...แล้วกรูจะเอาไปปล่อยหมดนี้ได้ย๊างงง๊ายยยยยยT__T

เท่าที่นับด้วยสายตา ผู้รอดชีวิตนี้ น่าจะได้ประมาณ40ตัวกว่าอยู่

ไอ้ครั้นจะให้เจ๊ใส่ถุงพลาสติกแล้วหอบไปปล่อย ไอ้เราก็กลัวปลาจะม่องไปซะก่อน

และกลัวว่ารถกระพ๊มจะกลายเป็นคลองก่อนที่จะได้ไปทำบุญ เพราะน้ำมันอาจจะรั่วออกมาจากถุงก๊อบแก็บอ่ะครับ

ผมแก้ปัญหายังไงรู้ไหมครับ ตาพลันเหลือบไปเห็นร้านขายพวกถังน้ำจานชาม

ก็เลยเดินไปซื้อถังมาสองใบเพื่อการนี้

อ่ะ ดูภาพปรากรอบนะครับ เสียดายวันนั้นไม่ได้ถ่ายเอาไว้ เพราะมันแต่ลนลาน อันนี้เป็นปลานิลที่ผมเอาไปปล่อยมาครั้งหลังครับผม

ใส่ถังแบบนี้ไปปล่อย

หลังจากจ่ายค่าเสียหายเรียบร้อยแล้ว ผมเดินแท่ดๆแบกสองถังนั้นไปขึ้นรถ และบึ่งงงงไปปล่อยที่ท่าน้ำวัดแถวที่ทำงานครับผม

ระหว่างทางนั้น ขับไปด้วยใจระทึก เอ๊ยมันจะตายไหม เพราะในถังปลามันเยอะมาก กลัวมันแออัดกันตายไปซะก่อนอ่ะครับ

แล้วกรูจะยิ่งบาปหรือเปล่าฟระคะ โอร้ววว?

สรุปว่า ก็ไปถึงที่ท่าน้ำโดยสวสัดิภาพครับ ปลาดุกล็อตนั้นก็ยังมีชีวิตกันดีอยู่

ผมเพิ่งมาทราบภายหลังว่า ถ้าเป็นปลาดุกล่ะก็หายห่วง เพราะว่ามันอึดมากๆ อยู่โดยไม่มีน้ำได้เป็นชม.เลยล่ะครับ ขอให้ผิวมันไม่แห้งเป็นพอ

ปล่อยเสร็จ ผมตั้งท่าอธิษฐานแผ่เมตตา ผมขอให้กรรมดีที่ผมทำวันนี้ ให้ปลาทับทิมสองตัวนั้นด้วยนะครับ

แม้ว่าผมจะท่องบทแผ่เมตตาไม่เป็น แต่ผมก็อธิษฐานไปว่า ผมขอให้ปลาทับทิมสองตัวนั้น ไม่ต้องมาเกิดเป็นปลาอีก

ไม่ต้องโดนทรมานแบบนั้นอีก และได้เกิดมาในที่ดีๆต่อๆไป

สรุป ได้ทำบุญแบบไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ สมความตั้งใจจริงๆครับ

และ...ทำบุญ ทำดีนี่แม้ว่ามันจะเล็กน้อย มันอิ่มใจจริงๆเนอะครับ^^