"ผมไม่มีวันยอมตายด้วยโรคมะเร็ง"

ด้วยความเซ็งจากห้องประชุม ออกมาก็เปิดเว็บไปเรื่อยๆครับ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากจะทำงานทำการซักเท่าไหร่

ยิ่งได้เจอเรื่องหัวเสียจากใครงี่เง่าบางคนแถวนี้ มันยิ่งทำให้อารมณ์อู้ของผมหนักข้อขึ้นเรื่อยๆครับ



เปิดเว็บโน้นเว็บนี้ ก็ไม่รู้จะอ่านอะไรดี เปิดmanagerเจ้าประจำ ก็เจอแต่ข่าวม๊อบ แม้แต่ซ้อ7ยังเอากะเค้าด้วยเลยเออ - -"


ก็เลยไปลงเอยที่pantipเจ้าเก่าครับผม อยากจะบอกว่าเห็นแบบนี้ ผมเป็นขาประจำโต๊ะสวนลุมนะเออ (ปัญหาชีวิตเยอะไง+อารมณ์สมาคมแม่บ้าน)



อ่านไปเรื่อยๆไปสะดุดกับกระทู้แนะนำกระทู้นึงครับ จั่วหัวไว้ว่า "ผมไม่มีวันยอมตายด้วยโรคมะเร็ง "
http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L6863057/L6863057.html#561

อ่านชื่อแล้วสะดุด จึงคลิกเข้าไปดู และอ่านครับ



ตั้งแต่เกิดเรื่องยุ้ยมา ส่วนตัวแล้ว ผมพยายามเลี่ยงเรื่องราวประสบการณ์ที่เกี่ยวกับมะเร็งครับผม
เพราะว่าอ่านแล้วมันยิ่งบั่นทอนเข้าไปอีก แม้ว่าในเรื่องราวเหล่านั้นมันจะมีกำลังใจและข้อคิดดีๆซ่อนอยู่เสมอ

ต้องยอมรับว่า ในอารมณ์เซ็งและอู้แบบนี้นั้น ผมอ่านไปน้ำตาซึมไป
เพราะน้องผมก็เป็นมะเร็งเหมือนกัน...เข้าใจอย่างดีว่ามันเป็นอย่างไร

ผมคิดว่า เจ้าของกระทู้หรือคุณkcmcนั้น โชคดีอย่างเหลือร้าย...
เพราะว่าเค้ามีคุณแม่ ลูกสาว และภรรยาที่แสนน่ารักอยู่เคียงข้าง และมันเป็นแหล่งเกิดของกำลังใจทั้งมวลที่เค้าเอาไว้ต่อสู้กับสงครามมะเร็งนี่ล่ะครับ

ยิ่งอ่านไปถึงตอนที่ภรรยาของจขกท.มาโพสท์ ผมยิ่งน้ำตาแตกท่ามกลางบรรยากาศมาคุ นายเดินฉวัดเฉวียนไปมานี่กันใหญ่
นี่คือข้อความของเธอนะครับ

"วันนี้สามีดิฉันได้ชวนดิฉันไปทานข้าวกลางวันด้วย แล้วเค้าก็เริ่มเล่าเรื่องกระทู้ใน pantip ซึ่งดิฉันไม่เคยเข้าไปอ่าน กระทู้ที่ชื่อ "ผมไม่มีวันยอมตายโดยโรงมะเร็ง" หลังจากดิฉันกลับจากทานข้าวกลางวัน ดิฉันก็เข้า Web แล้วเริ่มต้นอ่านมัน คุณพระช่วย! นี่มันเรื่องสามีดิฉันนี่ เค้าไม่เคยเล่าให้ฟังเลยว่าได้เขียนข้อความนี้ลงไป หลังจากที่ดิฉันได้อ่านมัน ดิฉันก็นั่งน้ำตาไหล ทั้ง ๆ ที่ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นดิฉันได้เคยร้องไห้อย่างนี้มาก่อนแล้วทุกครั้ง ดิฉันต้องการให้เค้ารู้ไว้ว่า ก็ทำไมในเมื่อที่ผ่านมาคุณเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว แล้วเมื่อวันที่คุณมีปัญหาฉันจะไม่อยู่เคียงข้างคุณและคอยให้กำลังใจกับคุณเล่า วันนี้คุณคิดได้อย่างเดียวคือคุณต้องหาย คุณต้องอยู่เพื่อลูก สำหรับตัวดิฉันเองนั่น คุณไม่ต้องเป็นห่วงดิฉันสามารถเอาตัวรอดได้ แต่ลูกของเราแหละ เค้าต้องการพ่อนะและเค้าก็รักพ่อมากด้วย ทุกครั้งที่คุณเข้าโรงพยาบาลและดิฉันต้องไปดูแลคุณอยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อดิฉันกลับถึงบ้านหลังจากที่ลูกสวัสดีดิฉันแล้ว คำแรกที่ลูกค้าพูดคือ "พ่อเป็นอย่างไรบ้าง" "พ่อหายหรือยัง" "เมื่อไหร่พ่อจะกลับบ้าน" ดิฉันก็จะบอกกับลูกว่าพ่อใกล้จะหายแล้ว พ่อใกล้จะกลับบ้านมาอยู่กับเราเหมือนเดิมแล้วจ๊ะ จากวันที่เราแต่งงานกันจนถึงวันนี้ก็ 6 ปีแล้วซินะ แต่มีคำหนึ่งที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปจากฉันเลย คือ "ฉันรักคุณ" และฉันจะเป็นกำลังใจให้กับคุณ ฉันเชื่อว่าคุณจะต้องหายอย่างแน่นอน เราจะร่วมกันสร้างอนาคตของลูกของเราด้วยกันใหม่อีกครั้ง พฤษภาคมปีหน้า จะเป็นวันแรกที่ลูกของเราจะเข้าโรงเรียน คุณกับฉันจะเป็นคนจูงมือลูกสาวแสนน่ารักของเราเข้าโรงเรียนด้วยกันทั้งคู่......คุณจะต้องมีชีวิตต่อไป N’Prim’s Mother"


ความรักมันเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ และเอาชนะทุกสิ่งในโลก
หากโลกหมุนไปได้ด้วยผู้ชาย แต่ผมเชื่ออย่างแรงกล้าว่า...
หากโลกเราไม่มีผู้หญิงแบบนี้...มันก็ม่องทั้งโลกนั่นล่ะครับ

อ่านแล้วคิดถึงยุ้ยครับ น้องสาวผมก็เป็นมะเร็ง ซึ่งตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าโรคนั้นมันไปถึงไหนแล้ว
คุณหมอนัดตรวจมะเร็งอีกทีสิ้นปีนี้ครับผม...มาคราวนี้ ยุ้ยยังไม่สามารถตรวจได้ด้วยเหตุผลทางการแพทย์บางประการ

อ่านแล้วคิดไปถึงตอนที่แม่นอนร้องไห้เฝ้ายุ้ยที่รพ. T__T มันเสียใจจริงๆครับT__T

ผมนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อย พลางคิดไปได้ว่า

อืม..หากเป็นเรา เราจะมีใครคอยบอกว่ามันไม่เป็นไรแบบนี้ไหมหนอ?