ชีวิตหัก...

ชีวิตมันก็แบบนี้
ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้อะไรจะรอเราอยู่....

วันพฤหัสผมยังเดินไปเดินมาในที่ทำงาน และรู้สึกภูมิใจในหน้าที่การงาน
มาวันศุกร์...ผมกลายเป็นคนตกงานซะแล้ว

วันศุกร์..ผมออกจากออฟฟิศสาย เพราะเคลียร์งาน
วันเสาร์ผมมีกำหนดการบินมาเที่ยวMelbourneและวันพฤหัสหน้าจะกลับมาทำงานต่อ
ขณะที่กำลังเดินมาขึ้นรถนั้น
ผมโดนผู้ชายที่ยืนรอผมอยู่ที่หน้าป้อมยาม เดินมาต่อยผมที่รถ
ผมโดนต่อยไป7-8ทีได้เข้าที่หน้า
ดีที่มันยังไม่ใช่น้ำกรดมาสาดหน้า
ดีที่มันยังไม่ใช่มีดมาแทง
ดีที่หัวผมไม่ฟสดพื้น
ก่อนมันหนีไป...มันทิ้งคำด่าทอไว้เพียงว่า
"อย่าซ่าให้มันมากนัก"

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่โดนผู้ชายต่อย..
อ้อ...มันเจ็บฉะนี้
ผมรีบไปแจ้งความและไปรพ.
ตำรวจทำอะไรไม่ได้มากกว่าลงบันทึกประจำวันไว้
หมอทำอะไรไม่ได้มากกว่าให้ยาแก้บวมมาทาและจับผมไปเอ็กซเรย์สมอง

ไอ้ผู้ชายคนนั้นกับพวก...มันซิ่งมอเตอร์ไซค์หนีไป
และมันถอดป้ายทะเบียนทิ้ง
ยามที่บ.ทำอะไรไม่ได้ เพระตอนที่มันรอผมเลิกงาน มันใส่หมวกกันน๊อคไว้ทั้งคู่
ยามคิดเพียงว่ามันสองคนคงมารอรับใคร...
มารอรับเศษซากชีวิตของผมไง...

แปลกที่ผมไม่รู้สึกโกรธ ไม่โมโห
คิดได้เพียงว่า ชีวิตมันก็แบบนี้
และธุรกิจมันก็แบบนี้

ณ เช้าวันศุกร์...ผมโทรไปcancel orderลูกค้ามูลค่าเกือบสองล้านมา
ด้วยหน้าที่...เพราะของเจ้านี้มันห่วยจริงๆ และทำให้หลายส่วนที่ผมรับผิดชอบเสียหาย
ผมด่ามันไปด้วยภาระหน้าที่....
และผมไม่มีศัตรูส่วนตัวที่ไหน
ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตอยู่กับที่ทำงาน แฟน และเพื่อนสองคนเท่านั้น...

ตอนนี้ผมอยู่ที่Mel พยายามที่จะรู้สึกสบายดี
หลังจากกลับจากรพ.ในคืนวันศุกร์ แม่ตัดสินใจส่งผมมา ให้หนีๆไปให้ไกล
และให้ลืมๆมันไปซะ

ผมรักงานนี้มาก
และผมเสียใจมาก
มันไม่มีอีกแล้ว...เวลาที่เราจะได้หัวเราะด้วยกับลูกน้องของผมนั้น
และมันไม่มีพ่อแม่คนไหนจะยอมให้ลูกกลับไปทำงานในที่ๆมันอันตรายอีกต่อไป

ผมรู้สึกตัวเองไม่มีค่าเลย

Sofia,Camberwell, Nintendo Fanboy & Chunli