มิติลี้ลับ...

สวัสดีวันจันทร์นะครับทุกท่าน^^



ตามไปอ่านบลอคของพี่ๆท่านอื่นมา วันเสาร์อ.ไปทำอะไรกันมาบ้าง โอร้วช่างเป็นอะไรที่น่าอิจฉามากๆครับผม...



เพราะสำหรับผม วันเสาร์ที่ผ่านมา สิ่งที่ผมไปทำมานั้น เป็นอะไรที่สยึ๋มดึ๋ย เจ็บปานมดลูกจะแหก แต่ทำไมกรูกลับแอบรู้สึกดีเสียวซาบซ่านในขณะเดียวกันมาครับ

เขียนไป คิดไป กรูมันก็บ้าเนอะกล้าเอามาเขียนด้วย...ว่าแต่แล้วกรูจะเอามาเขียนทำไม แทนที่จะเก็บมันเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดเหมือนตำแหน่งของสิ่งๆนั้น (ฮ่วย)

แต่ก็เอาเถอะครับ เพื่อความแปลกใหม่และเฮฮา ลาวทามด้ายยยย - -" วะฮะฮ่า



ถึงกระพ๊มนั้นจะเป็นทอม แต่แน่น๊อนน อิช้านนนน้านนนก็มีสรีระเหมือนผู้หญิงทั่วๆไปใช่ไหมครับ(ไม่ใช้คร้า
พี่ลิงมีนม4เต้าแน้ ดังนั้น ไม่นับเป็นสปีชีส์ชิมิเคอะ)



ตั้งแต่อ.ที่แล้ว กระพ๊มมีปัญหาคันนนนยุบคันนนยิบตรง...เอ่อ...นั้นอ่ะคร้าบ
ใครเคยเป็นคงทราบนะครับว่ามันทรมานขนาดไหน นรกบนดินนี่มันมีจริงในโลกนะเด้อ...

เดินไปไหนที อิชั้นแทบอยากจะตีลังกาเดินหรือกลิ้งไปแทนสองขา นั่งก็โคตรทรมาน นอนก็ทรมาน เฮ้อ....
เรียกได้ว่า คันนนนน รับประเถือกอะไรกันไม่อร่อยกันเลยทีเดียว

ในตอนแรกนั้น ผมคิดว่า เออ ซักสองสามวันมันคงหายเองล่ะมั้ง เพราะว่าเราก็ไม่ได้ไปทำอะไรพิเรนทร์ๆมาก่อนหน้านี้นี่หว่า...
สามวันผ่านไป...อิช้านยังคงสติลคันนนจนแทบอยากจะสิ้นสติหนีความทรมานนี้ไปซะ...
เลยทำใจเอาวะ...เห็นทีกรูคงต้องหอบกายสังขารไปเสียสาว(อุ๊ยดีใจจัง) ให้หมอตรวจซะที

ฆ่ามันให้เหี้ยนนนนนนน ไอ้พวกเชื้อโรคทั้งหลายย หะย้ากกกกส์...

วันเสาร์...ผมตัดสินใจบุกดินแดนมิติลี้ลับ(เพราะตรวจแต่ช่วงล่าง) ณ รพ.กรุงเทพมาครับ
ระหว่างทางที่ขับรถไปรพ.นั้น อาการประสาทแดก เข้ามาทักทายผมเป็นระยะๆ
มือกุมพวงมาลัยไป...จิตนั้นไซร้ประหวั่นไปถึงเหตถการณ์ที่จะเกิดขึ้นเบื้องหน้า
ตายแน่กรู ต้องตายแน่ๆ แล้วนี่เราจะต้องโป๊ไปถึงไหนฟระ แล้วมันจะเจ็บมากไหม
แล้ว แล้ว แล้ว ฯลฯ

โอร้ววววววววว....

ระหว่างทางนั้น ผมพลันนึกไปถึงประสบการณ์ที่ไปตรวจโช้คมาครั้งล่าสุด ณ สถานีอนามัยไกลลิบที่ปทุมฯนี่ เหตุการณ์นั้นมันยังคงหลอกหลอนผมเรื่อยมาเป็นระยะๆ
ครั้งก่อนโน้นนนนที่ไปตรวจมานะครับ เนื่องด้วยมันเป็นเหตุฉุกเฉิน กระพ๊มไม่มีทางเลือกจึงต้องไปรพ.กระบือระทวยแถวๆที่ทำงาน

ผมเดินเข้าไปด้วยความมั่นใจ...เอาวะ ถึงกรูจะเป็นทอมมาดแมนแสนเข้มและหล่อขนาดไหน..
ช่วงล่างมันก็พังกันได้เว้ยยย และมันก็เป็นกฏธรรมชาติที่มันจะต้องมาหาหมอสูติฯ ไอ้ครั้นจะบากหน้าไปอู่หรือคลีนิคทำแท้งที่ไหน มันก็ใช่ที่...

ผมจอดรถ เดินอาดๆเข้าไปรพ.อย่างมั่นใจ กรูไม่อาย กรูไม่อาย

เดินเข้าไปป๊ะกับปชส.คนงาม กราบผมหนึ่งที(เฮ้ยกรูมิใช่ศพ)ต้อนรับการมาของผมอยู่ตั้งแต่ร้อยเมตรโน้นน...

ขอบัตรคนไข้หน่อยค่ะ เป็นอะไรมาคะวันนี้ พร้อมแจกยิ้มหวานวิไลตะไลมารให้ผมหนึ่งที...
ผมเริ่มเหงื่อตก...อ้อ เวลาพวกดาราใบ้ระบประทานเมื่อเจอนักข่าวถามวว่าท้องก่อนแต่งไหม มันคงเป็นแบบนี้
เอ่อ เอิ่ม..มาหาหมอสูติค่ะ (อยากจะเอาปี๊บคลุมหน้า)
ค่ะ แล้วอาการเป็นยังไงค๊ะ
(มึงจะตรวจให้กรูเรอะคะ ถามจัง คนแม่งก็เยอะ) ก็ ก็คันนิดหน่อยน่ะค่ะ
อ้อค่ะ แล้วมีอาการอะไรเพิ่มเติมไหมคะ แล้งคันตรงไหนคะ
(สติหลุดไปแร้น) ไม่มีค่ะ มันแค่คันมากๆตรง ตู๊ด ตู๊ด อ่ะคร้า มึงปล่อยกรูไปหาหมอได้หรือยังค้า อ๊า อ๊าT_T

ทันทีที่ตอบเสร็จ ผมสังเกตุเห็นRegistraสาวนางนึงที่กำลังสาละวนทำอะไรอยู่หน้าคอม แอบยิ้มและทำเนียนก้มหน้าแอบลงไปหัวเราะที่ใต้โต๊ะ

ความรู้สึกตอนนั้น โคตรอายยยยเลยฟร่ะครับ พ่อแม่เจ้าช่วยด้วย ทำไมกรูถึงต้องมาโดนถามอะไรแบบนี้หน้าธารกำนัลและหน้ารพ.เนี่ย ห๊า โอรกกก....

ผมรีบจ้ำอ้าว เดินหนีความอับอายขายขี้หน้าไปที่แผนกสูติฯทันที...
พยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ถามประโยคเดียวกัน ราวกับโดนกดปุ่ม
เป็นอะไรมาคะ แล้วอาการเป็นยังไงเคอะ
(แล้วมึงที่หน้าปชส.จะเก็บข้อมูลกรูไปทำเบื๊อกอะไรฟระคะ วิจัยพฤติกรรมการมาใช้รพ.ของทอมเรอะ)
ด้วยความที่พยาบาลคนนั้นหน้าตาจิ้มลิ้ม ระทวยอุราอยากให้เธอตรวจให้แทนหมอซะเลยเดียวนั้น
ผมก้มหน้างุดๆ ตอบไปแบบกระซิบๆด้วยพลังวิญญาณที่มีเหลืออยู่น้อยนิดว่า

ยะ..อยากจะมาตรวจภายในน้องเอ้ย ภายในน่ะค่ะ มันคันค่ะ
คันตรงไหนคะ ตรงข้างนอก ตู๊ดด หรือว่าข้างในตู๊ดดดคะ
อะเอ่อ เอิ่ม... คันทั้งสองตู๊ดดเลยค่ะ(ขอปี๊บด่วนค่ะ)

ทันใดนั้น...พยาบาลคนนั้น เผยอยิ้มออกมาที่มุมปาก และพยายามกลั้นยิ้มแบบสุดตูดของเธอแล้ว เดินไปที่หลังเคาน์เตอร์..ผมสังเกตุเห็นเธอปั้นหน้ากลบหัวเราะสุดฤทธิ์....

วินาทีนั้น...จิตผมดิ่งวูบ...ฮือๆ...อิชั้นเป็นตัวประหลาดของดินแดนแห่งนี้ ฤ...

หลังจากวัดไข้เสร็จ สองนาทีต่อมาคุณพยาบาลจิ้มลิ้มคนเดิมก็มาเรียกผมเข้าไปในห้องตรวจ
ทั่นผู้โชมเดาได้ไหมครับว่า คุณหมอถามว่าอะไร
เป็นอะไรมาคะ แล้วอาการเป็นยังไงเคอะ

มันคันค่ะ
คันตรงไหนคะ ตรงข้างนอก ตู๊ดด หรือว่าข้างในตู๊ดดดคะ
อะเอ่อ เอิ่ม... คันทั้งสองตู๊ดดเลยค่ะ
อ่ะ งั้นหมอคงต้องขอเบิ่งหน่อยะนะคะ เดี๋ยวน้องไปถอดกางเกงในและกางเกงออก และนุ่งผ้าถุงออกมาหาหมอนะคะ

ผมหน้างิ่ดเหลือสองนิ้ว เฮ้ยยยยยย มันต้องขนาดนี้เลยเรอะคะหมอ ตอนแรกผมนึกว่าไม่ต้องอะไรมาก แค่ทายาก็น่าจะหายไรแบบนั้นอ่ะครับ

ผมเดินโซซัดโซเซไปที่ห้องน้ำ และนุ่งผ้าถุงออกมาประจันหน้ากับหมอและพยาบาล
ระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้านั้น ผมท่องพุทโธ ธัมโม สังโฆ พลางเหงื่อแตกซิ่กๆเตรียมตัวรับกับชะตากรรมเบื้องหน้า...

อ่ะนอนตรงนั้นเลยะนะคะ นี่คงไม่กลัวขาหยั่งใช่ไหมคะ
อ้อ ไม่กลัวค่ะไม่กลัว ผมตอบเสียงสั่น พลางคงักเซียงเพียวอิ๊ว(ถูกไหม)ขึ้นมาดม ปลุกความกล้า

พี่พยาบาลคนเดิมนั้น เดินมาพร้อมทำหน้าเอ็นดู อ่ะน้องค่ะ นอนนะคะ เอาตูดมาไว้ตรงนี้ และเอาขาพาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดไว้ตรงโน้นเลยค้า ฮิฮิ...

ผมทำตาม เพราะไม่มีอะไรจะเสียแร้น เอาวะ มันก็เรื่องธรรมชาติ ซ้อมไว้ๆ เผื่อวันนึงเราต้องคลอดลูกจะได้ไม่เบ่งลูกเด้งไปไกลมาก..

พี่พยาบาลคนนั้น เดินไปหยับเอาไฟฉายมา และเอาไฟฉายมาส่องๆดูตรง ตู๊ด ตู๊ด
ผมนอนน้ำตาไหลพราก...ฮือๆ เอกราชที่เราเฝ้ารักษามานานนับสิบปี ฮือๆ....

คุณหมอเดินมาจนได้ และเริ่มลงมือตรวจ
คุณหมอร้องหือหา...โอ้โห นี่มัน(mailto:#*@#*@)((_)@$ คาดว่าเน่ามาแล้วไม่ต่ำกว่าสิบปี
ผมนอนอ้าปากค้าง พลางร้องโอร้วอร้าวประกอบกิจกรรมเข้าขังหวะนั้นเป็นระยะๆ

พี่พยาบาลที่ทำหน้าที่ถือไฟส่องกล้องมานั้น ทำไมรู้ไหมครับ
คราวนี้เธอยืนส่องไฟไป พลางหัวเราะไปอย่างไม่มีกลั้น
แถมในบางจังหวะ...ชีแอบเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะอีกตะหาก

ฮือๆT____________T


หลังจากคุณหมอตรวจเสร็จ คุณหมอบอกว่าผมเป็นโรคแพ้เห็บหมัด(เอาแบบนี้แล้วกัน ฮา)
สาเหตุเกิดจาก ผมน่ะ ซักกกน.ไม่สะอาดและตากไว้ในที่อับชื้น

ผมรับคำคุณหมอ ทันทีที่ตรวจเสร็จสิ้น ผมวิ่งร้อยเมตรออกมาจากห้องหมอไปจ่ายเงิน และพุ่งกลับบ้านหนีดินแดนมิติลี้ลับนั้นมาอย่างรวดเร็ว

พอกันที...ตรวจภายใน ฮือๆ..._T_T

อ่ะ กลับมาเหตุการณ์เมื่อวันเสาร์นะครับ ย้อนอดีตกันไปไกลเชียว

คราวนี้ผมเลือกมารพ.กรุงเทพฯ เพราะคิดว่า ยาและการรักษามันน่าจะดีกว่าอ่ะครับ
จ่ายแพงหน่อย แต่ก็อยากให้หายขาดอ่ะครับผม

ไปถึงรพ.กรุงเทพฯ ผมตระหนักในทันทีว่า ฮ่วยย
กูคิดผิด...
พยาบาลรพ.นี้หน้าตาดีทั้งรพ.เลยเว้ยยยยเฮ้ยย โอร้ววว แล้วกระพ๊มจะโดนหัวเราะเยาะอีกไหม


ไปถึงแผนกสูติฯ มาคราวนี้ ผมโดนคำถามเดียวกันเช่นเคย
เป็นอะไรมาคะ (ฮ่วยย)
ก็มันคันนนนน่ะค้า อ้า อ้า...

พยาบาลที่นี่รู้งานและมารยาทครับ ไม่แสดงออกว่าโรคที่ผมเป็นนั้นมันเป็นเรื่องตลกหรือแปลกแต่ประการใดเท่าไหร่นัก

ตัดมาที่ห้องตรวจ หมอให้ผมเปลี่ยนชุด ใส่ผ้าถุงเช่นเคย
และเช่นเคย ไปเลยค่ะไป ขึ้นขาหยั่งไปนอนรอหมอนะค้า

ผมเปลี่ยนชุด และขึ้นเตียงไปนอนรอหมออย่างรู้งาน
พลางคิดว่า เอาวะ มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากกว่าครั้งที่แล้วล่ะนะ

พี่พยาบาลคนนั้นที่ทำหน้าที่ส่องไปไปยังมิติลี้ลับทำสีหน้าเรียบเฉย
อ้า...นี่คงเป็นสัญญาณอันดีงาม การตรวจคงผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ

คุณหมอเตรียมเครื่องมือเสร็จแล้ว...และชวนผมคุย
นี่ไปทำอะไรมาคะ ไปมีอะไรกับใครมาหรือเปล่าคะวันสองวันนี้(มีก็ดีสิคะหมอ)
ทันใดนั้น...

คุณหมอบอกว่า เจ็บหน่อยนะคะ

โอร้ววว ต้องบอกว่าเจ็บชิบหอยยยยเลยยยยท่านผู้โชมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ไม่เอาแร้นนนนน โอร้วววววว....

แต่....

ทำไมกรูแอบรู้สึกดีฟระ โอร้วว เคลิ้มมมม...(5555)

ผมเดินล่องลอยอ่อนระโหยโรยแรงออกมาจากห้องตรวจ
หมอมือหนักจริงๆ ตู๊ดตู๊ดนะคร้าบบ มิใช่อิหยัง โอร้วววววว


เพี้ยง ขอให้หายในเร็ววัน พอกันที มิติลี้ลับ...