เสียงสวด

เมื่อวานนี้ ณ เวลาสามทุ่ม

เดินออกจากคอร์ทเทนนิส กำลังจะกลับบ้าน

โสตเสียงหนึ่ง..ลอยมาตามลม

เสียงนั้น..ดังชัดเจน เสียงใสกังวานมากกว่าจะเป็นเสียงวิทยุ ทีวีท่ามกลางการจราจรที่ยังหนาแน่น

อีกฟากนึงของถนนนั้น...

เป็นวัด...

เสียงนั้น...คือเสียงพระสวด

ณ เวลาสามทุ่ม...

หลังจากดับขนพองสยองเกล้าในกายลงได้แ้ล้ว

ผมตั้งสติ..ฟังต่อไป

หลังจากใช้จิตสดับฟัง..บทสวดนี้ ผมเข้าใจได้ว่าคือบทสวดให้พร

ถึงผมจะไม่เข้าใจ ไม่รู้จักบทสวดทั้งหลายเลยก็ตามเถอะ

พระท่านทั้งหลาย..กำลังให้ศีลให้พรใครอยู่

มิใช่สวดงานสีดำแต่อย่างใด

ผมก้าวขึ้นรถ...

มันกลับมาอีกแล้ว

ครั้งนี้เป็นครั้งที่สี่ที่ผมได้ยินเสียงพระสวดในยามวิกาลแบบนี้

สามครั้งที่ผ่านมา มันมีเหตุอาเพศเกิดขึ้นเสมอ..

และศัตรูของผม...เป็นผู้ชาย

วันนี้ทั้งวัน..กระพ๊มนั่งทำงาน ไม่กล้ากระเด็นออกไปไหนซักเซนติเมตร

กลัวไปสารพัด เฮ้ย ไม่อยากโดนทำร้าย ไม่อยากโดนน้ำกรดสาดหน้า

จนมาตอนเย็น...

ขณะขับรถกลับบ้าน

ณ เวลาสามทุ่มของวันนี้

ขณะที่ผมกำลังขับรถอยู่เลนส์ซ้ายสุด ไฟข้างส่องสว่างเป็นริ้วๆอยู่ไกลลิบๆ

ไม่มีรถข้างหน้า ไม่รถรถข้างหลัง

ผมคือสิ่งมีชีวิตคันเดียวบนถนนเส้นนั้น ณ เวลาสามทุ่ม

แสงไฟรถผม สาดส่องไปข้างทาง

ริมทางเดิน มีผู้ชายใส่เสื้อแขนยาวสีสดใสเดินอยู่ไกลลิบๆ

จังหวะที่รถเคลื่อนเข้าไปใกล้

ผู้ชายใส่เสื้อแขนยาวคนนั้น เดินฉีกออกจากฟุตบาท

ออกมาขวางถนนเลนส์ซ้ายที่ผมขับอยู่นั้น

ผู้ชายคนนั้น กางสองแขนออก ทำท่าจะกันรถผม ไ่ให้ผ่านไปได้

ผมจึงเบี่ยงขวาออกเพื่อจะหลบผู้ชายคนนั้น พร้อมกับชะลอรถ

จังหวะที่เคลื่อนผ่านชายคนนั้นไปนั้น

ชายคนนั้น มองเข้ามาในรถผม และกวักมือเรียก...

ผมไม่ทราบว่านี่จะนับเป็นเหตุการณ์ธรรมดาไหม

ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเมา บ้า หรือไม่ใช่คนก็ตาม

แต่สำหรับผม มันคืออีกหนึ่งเหตุการณ์ขนลุกขนพอง

ที่มาพร้อมกับเสียงสวดมนต์นั้น..